Nasz Patroni
Kornel Makuszyński
DLACZEGO WYBRALIŚMY KORNELA MAKUSZYŃSKIEGO NA SWOJEGO PATRONA?
„BYŁ PO PROSTU DOBRYM CZŁOWIEKIEM. Był jednym z tych, którzy dobroć utożsamiali z mądrością, a talent z charakterem. Był jednym z tych, którzy wiedzieli, że nie można być wielkim pisarzem, będąc złym człowiekiem.” – tak opisał naszego wielkiego Patrona jeden z Jego przyjaciół.
KORNEL MAKUSZYŃSKI urodził się 8 stycznia 1884 roku w Stryju koło Lwowa. Uczęszczał do IV Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie.
Już w wieku 14 lat zaczął pisać wiersze. Po raz pierwszy pojawiły się one w dzienniku „Słowo Polskie”, kiedy Kornel miał 16 lat.
Pisarz ukończył Wydział Filologiczny Uniwersytetu Lwowskiego. Studiował także na najsłynniejszym uniwersytecie świata – na paryskiej Sorbonie. W połowie 1915 roku Nasz Patron, jak tysiące innych mieszkańców Lwowa, został ewakuowany w głąb Cesarstwa Rosyjskiego.
Do ukochanej Polski Makuszyński wrócił po zakończeniu wojny w 1918 roku, ale już nie do Lwowa, a do Warszawy.
W tym czasie wiele tworzył, wydawał książki, najbardziej zaś ukochał dzieci i to dla nich napisał wiele opowiadań opartych na prastarych polskich legendach: „O wawelskim smoku”, „Wanda leży w naszej ziemi”, „Za króla Piasta Polska wyrasta”. Do najbardziej popularnych i kochanych przez najmłodszych nawet dziś należą tacy bohaterowie kornelowskich utworów jak: Koziołek Matołek, Małpka Fiki-Miki, Panna z mokrą głową, czy dwóch takich, co ukradli księżyc. Miasteczko Koziołka Matołka, Pacanów, odwiedzamy regularnie, uczestnicząc w wesołych spotkaniach Szkół Kornelowskich.
Zgodnie z zasadą Kornela Makuszyńskiego „Stracony jest każdy dzień bez uśmiechu”, bohaterowie Jego utworów, oprócz wspomnianej dobroci pisarza, charakteryzowali się również radosnym usposobieniem, niezwykłym hartem Ducha i nadzwyczajną odwagą . „Przyjaciel wesołego diabła”, „Awantura o Basię”, „Szatan z siódmej klasy”, „Szaleństwa Panny Ewy” to tylko niektóre z licznych tytułów ciekawych opowieści naszego wspaniałego Patrona.
Pod koniec swojego życia pisarz zamieszkał na stałe w willi Opolanka w ukochanym Zakopanem. Zmarł 31 lipca 1953 roku. Pochowano Go na góralskim Cmentarzu „Na Pęksowym Brzyzku”. Jeździmy tam co roku, kładąc na grobie ukochanego pisarza czerwone róże.
